ΠΟΙΗΜΑ

ΜΠΟΡΕΙ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΝΑ ΓΕΛΟΥΝ
ΜΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΝΑΕΙ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΠΙΘΕΣ ΝΑ ΠΕΤΟΥΝ
ΜΑ ΤΥΦΛΑ ΤΑ ΒΑΡΑΕΙ
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΓΙΝΕ ΦΩΤΙΑ
ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙΕΙ
ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΑΡΧΙΝΑ
 ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΝΑ ΚΛΕΕΙ
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΑ
ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ
ΠΟΥ Σ¨ΕΔΙΩΞΑ ΠΕΡΑ ΜΑΚΡΥΑ
ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ
ΜΕΤΑΝΕΙΩΣΑ ΜΑ ΕΙΝ¨ΑΡΓΑ
Ο ΤΑΦΟΣ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
ΚΙ¨ΕΝΑΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΕΣΕΝΑ ΝΕ ΘΥΜΙΖΕΙ